Ο Μεσσιανισμός, του Κώστα Βαξεβάνη

Ο κύριος Λουκάς Παπαδήμος είναι ένας άγνωστος Έλληνας. Έγινε γνωστός μερικά 24ωρα πριν αναλάβει την πρωθυπουργία. Όχι εξαιτίας της πρότασης στο πρόσωπό του, όσο της πίστης που είχαν διάφοροι, πως αυτός είναι ο σωστός. Αυτή η πίστη εξαπλώθηκε με δεκάδες δημοσιεύματα που τον εμφάνισαν σχεδόν ως Μεσσία. Ο κατάλληλος άνθρωπος, στην κατάλληλη θέση, την κατάλληλη στιγμή. Δεν γνωρίζω τι κάνει τον κύριο Παπαδήμο τόσο κατάλληλο. 

Αν είναι τα πτυχία του, τότε να θυμίσω πως όλοι όσοι επιστημονικά μας οδήγησαν στην καταστροφή, το έκαναν με αρκετά πτυχία. Χάρβαρντ, London School of Economics, Καίμπτριτζ, Ταφτς και ούτω καθ εξής. Τι κάνει λοιπόν τόσο κατάλληλο έναν άνθρωπο που δεν βγήκε από καμιά πολιτική διαδικασία, καμιά κοινωνική τριβή αλλά από τον συγχρωτισμό κάποιων σαλονιών, τραπεζών και υπερατλαντικών πτήσεων; Ίσως αυτό ακριβώς  λένε κάποιοι, το γεγονός ότι είναι έξω από το πολιτικό σύστημα.
Ο κύριος Παπαδήμος, αν και μη πολιτικός, δεν είναι έξω από το πολιτικό σύστημα. Είναι εντός του και το υπηρέτησε εκ των πραγμάτων μέσα από τη σύγχρονη διασύνδεσή του με την οικονομία. Οι αγορές καθόριζαν πολιτική. Και ο κύριος Παπαδήμος ήταν στην κορυφή τους.
Τι σημαίνει όμως αυτός ο Μεσσιανισμός που αναπτύχθηκε στο πρόσωπο του νέου πρωθυπουργού; Συμφέροντα, λένε ήδη κάποιοι. Ας μην κάνουμε δίκη προθέσεων. Μπορεί ακόμη και αν δεν αποδειχθεί ένας καλός πρωθυπουργός, να δώσει τη δυνατότητα για τον απεγκλωβισμό του πολιτικού συστήματος από τους συνήθεις ύποπτους που το καθορίζουν.
Το θέμα ωστόσο δεν είναι ο Λουκάς Παπαδήμος, αλλά ο Μεσσιανισμός που δημιουργείται γύρω από το πρόσωπό του. Η Ελλάδα έχει πληρώσει ακριβά τους σωτήρες. Σε μια σοκαρισμένη κοινωνία, που πιστεύει μάλιστα πως η Δημοκρατία την ξεγέλασε, η εμφάνιση ενός σωτήρα με καλές προθέσεις που προβάλλεται από τα κόμματα, φαίνεται μια ιδανική λύση. Η κοινωνία ανταλλάσει αυτόματα τον προβληματισμό της, την κρίση της με μια προτεινόμενη και κοινά αποδεκτά λύση. Ο Μεσσίας που προέρχεται από τους “επίλεκτους” απαλάσσει από τις ενοχές μιας αντιδημοκρατικής επιβολής. Τον προτείνουν άλλωστε τα κόμματα, επιστήμονες,  επιφανείς προσωπικότητες.
Ο Μεσσιανισμός όμως είναι φτιαγμένος με τα ίδια υλικά μιας αντιδημοκρατικής λύσης. Στην περίπτωση της δικτατορίας όλα επιβάλλονται. Στον Μεσσιανισμό όλα φαίνονται αναγκαία. Και στις δύο περιπτώσεις η κοινωνία παρακολουθεί, χάνει την κρίση της και μπορεί και τη συνείδησή της.
Ο κύριος Παπαδήμος έχει ήδη τεράστια ποσοστά δημοφιλίας. Πώς συνέβη αυτό για ένα εντελώς άγνωστο πρόσωπο; Το άγνωστος σημαίνει και άφθαρτος. Θεωρητικά, στα μάτια του κόσμου δεν έχει σχέση με το πολιτικό σύστημα που θέλει να αποτάξει. Ας είμαστε όμως ρεαλιστές. Ο κύριος Παπαδήμος θα ήταν ένας συμπαθής άγνωστος, αν δεν γινόταν “βίαια” γνωστός μέσα από μια επικοινωνιακή επίθεση των διαμορφωτών της κοινής γνώμης.
Η Ελλάδα έφτασε εδώ που έφτασε, γιατί η Δημοκρατία της λειτούργησε με διαπλοκή, ατιμωρησία, διαφθορά,εξαπάτηση. Αν κάτι χρειάζεται, είναι να λειτουργήσει σωστά αυτή ακριβώς η Δημοκρατία. Όχι να χειροκροτηθούν Μεσσίες.
Η αντικειμενικότητα της αλήθειας του καθενός δοκιμάζεται από την πράξη. Αυτό ισχύει και για τον Λουκά Παπαδήμο. Όσο πιο γρήγορα βγάλει τον μανδύα του Μεσσία, τόσο πιο πιθανό είναι να γίνει ένας άνθρωπος που θα βοηθήσει τη χώρα. Δεν έχουμε ανάγκη από Μεσσίες. Από Δημοκρατία μόνο. Αληθινή.
Το Κουτί της Πανδώρας

http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/o-messianismos-toy-kosta-baksebani

Βροντερό «παρών» με αγανάκτηση, ξύλο και πάθος

 

Αγανακτισμένοι πολίτες από όλο τον κόσμο διαδήλωσαν χθες σε 82 χώρες «καταγγέλλοντας» το παγκόσμιο τραπεζικό και πολιτικό σύστημα που ευθύνεται για την κατάρρευση των οικονομιών και την εξαθλίωση εκατομμυρίων ανθρώπων ανά τον κόσμο. Συγκεκριμένα, σε 951 πόλεις διαδηλωτές έχοντας ως κεντρικό σύνθημα «Ενωμένοι για την παγκόσμια αλλαγή» κατέκλυσαν δρόμους και πλατείες φωνάζοντας συνθήματα κατά της οικονομικής ανισότητας.

Στις περισσότερες χώρες οι διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν κάτω από δρακόντεια μέτρα, ενώ στην Ευρώπη υπήρχε ιδιαίτερη ένταση λόγω των αυστηρών μέτρων λιτότητας που εφαρμόζονται το τελευταίο διάστημα. Στην Φρανκφούρτη 5.000 άνθρωποι διαμαρτυρήθηκαν μπροστά στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ενώ εκατοντάδες διαδηλωτές πέρασαν μέσα από την βοσνιακή πόλη του Σαράγεβο κρατώντας στα χέρια τους εικόνες του Τσε Γκεβάρα. Επίσης, μαζική διαδήλωση πραγματοποιήθηκε και στο Λονδίνο, όπως και στην Ισπανία που αποτελεί άλλωστε τη γενέτειρα του κινήματος των «Αγανακτισμένων». Ακόμη, χιλιάδες πολίτες βρήκαν στους δρόμους του Σίδνεϊ, του Τόκιου, της Μανίλα, του Χονγκ Κονγκ και της Σεούλ, καθώς επίσης και στη Νέα Υόρκη το κίνημα «Κατάληψη της Γουόλ Στριτ» για άλλη μία φορά έδωσε δυναμικό «παρών».
Βίαια επεισόδια στη Ρώμη
Την ίδια στιγμή σοβαρά επεισόδια έλαβαν χώρα στη Ρώμη κατά τη διάρκεια της πορείας για την παγκόσμια αλλαγή. Αν και ο η συντριπτική πλειοψηφία που συμμετείχαν στη διαδήλωση κινήθηκε ειρηνικά στους δρόμους της ιταλικής πρωτεύουσας, μερικές ομάδες κουκουλοφόρων αποσπάστηκαν από την υπόλοιπη μάζα καίγοντας αυτοκίνητα, σπάζοντας βιτρίνες ενώ δεν έλειψαν και οι συγκρούσεις με την αστυνομία.
Πεδίο μάχης θύμιζαν οι δρόμοι γύρω από το Κολοσσαίο με αποτέλεσμα πάνv από 70 άτομα, πολίτες και αστυνομικοί, να τραυματιστούν και μάλιστα τρεις εκ των οποίων σε σοβαρή κατάσταση.
Ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Σίλβιο Μπερλουσκόνι χαρακτήρισε τις βίαιες αυτές πράξεις, ανησυχητικό σημάδι και δήλωσε πως οι δράστες πρέπει να βρεθούν και να τιμωρηθούν.
Στο πλευρό των αγανακτισμένων τάσσεται ο ιταλός νέος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι. «Οι νέοι έχουν δίκιο. Εδώ είμαστε εμείς αγανακτισμένοι με την κρίση, φαντασθείτε αυτούς που είναι 20 ή 30 χρονών», φέρεται να δήλωσε.
Χιλιάδες διαδηλωτές σε όλο τον κόσμο
Σύμφωνα με πληροφορίες που μεταδίδει το BBC, οι διαδηλωτές Υόρκη του κινήματος «Κατάληψη της Γουόλ Στριτ» στη Νέα Υόρκη από το  Zuccotti Park του Manhattan έως την Times Square πλησίαζαν τους 5.000 αν και δεν έλειψαν οι συλλήψεις 70 ατόμων από την αστυνομία.
Και σε άλλες πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών οι «Αγανακτισμένοι» έδωσαν βροντερό παρών: 5. 000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στο Los Angeles και 2 000 στο Pittsburgh.
Η Μαδρίτη ήταν μία από τις διάφορες πόλεις της Ευρώπης που συγκέντωσε πολλούς διαδηλωτές. Ωστόσο, κουκουλοφόροι εισέβαλαν στο πλήθος φορώντας κράνη και ξεκίνησαν τα «ρημάζουν» ξένες περιουσίες. Ο απολογισμός ήταν καμένα αυτοκίνητα, τράπεζες και καταστήματα κατεστραμμένα και σπασμένα παράθυρα. Ωστόσο στο σύνολο της η συγκέντρωση στη Μαδρίτη είχε μία γιορτινή ατμόσφαιρα.
Σύμφωνα με πληροφορίες που μετέδωσε χθες το βράδυ η απεσταλμένη του BBC στην ισπανική πρωτεύουσα οι άνθρωποι που συγκεντρώθηκαν πλησίαζαν τους 10.000, διαμαρτυρόμενοι για τις περικοπές στην παιδεία και την υγεία. Πραγματοποίησαν ολονύχτια καθιστική διαμαρτυρία στην Puerta del Sol Square, απ' όπου ξεκίνησε η διαμαρτυρία των Αγανακτισμένων στις 15 Μαΐου.
Στην Πορτογαλία 20.000 συγκεντρώθηκαν στην Λισαβόνα και άλλοι τόσοι στο Πόρτο.
Στην Ελλάδα, 2.000 περίπου συγκεντρώθηκαν μπροστά στη Βουλή και άλλοι 2.000 έδωσαν το παρών στη Θεσσαλονίκη.
Τουλάχιστον 1.000 άτομα  διαδήλωσαν στο Λονδίνο μπροστά στο καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου υπό ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις.
Τέλος, δεν ήταν λίγοι οι διαδηλωτές που συγκεντρώθηκαν σε πόλεις της Ασίας.




http://tvxs.gr/news/kosmos/oi-aganaktismenoi-edosan-brontero-paron-se-olo-ton-kosmo

Selective democracy

Της Μαρίας Λούκα

Τα σύγχρονα ρεύματα της γλωσσολογίας και της κοινωνικής θεωρίας υποστηρίζουν ότι η γλώσσα δεν είναι ένα στατικό εργαλείο επικοινωνίας ,αλλά μια δομή που παράγει και αναπαράγει την πραγματικότητα. Μ’ αυτή την έννοια οι λέξεις που κάθε φορά επιλέγονται, έχουν εξαρχής ενσωματωμένο θετικό ή αρνητικό φορτίο, ώστε να προκαλέσουν να ανάλογα συναισθήματα και να ενεργοποιήσουν κοινωνικές στάσεις. Βέβαια, όταν οι συμπυκνώσεις νοημάτων απαιτούν παραπάνω από μία λέξη πχ ένα ουσιαστικό και έναν επιθετικό προσδιορισμό, το ποιά από τις δύο θα επιδράσει καταλυτικά στη διαδικασία της σημασιοδότησης , δεν είναι αυτονόητο αλλά σημείο τομής πολλών και συχνά πολλαπλών παραμέτρων. Αν δηλαδή προσθέσουμε τον επιθετικό προσδιορισμό «επιλεκτική» στο ουσιαστικό «χρεοκοπία» για να μη προκαλέσουμε πανικό στους πολίτες και στις αγορές , μάλλον δε θα καταφέρουμε να ξεγελάσουμε κανέναν από τους δύο. Παραμένει χρεοκοπία. Αν προσθέσουμε τον ίδιο προσδιορισμό στο ουσιαστικό «δημοκρατία», το νόημα που προκύπτει μεταστρέφεται εντελώς. Δεν είναι πλέον δημοκρατία. Και προκαλείται πανικός. Στους πολίτες τουλάχιστον. Οι αγορές δε νοιάζονται για κάτι τέτοια.

Ας μιλήσουμε λοιπόν για την «επιλεκτική δημοκρατία» για να αποφύγουμε του όρους «γενικευμένη κρατική βαρβαρότητα» ή «κίνδυνος εκτροπής». Όχι για την άγρια καταστολή των κινητοποιήσεων ενάντια στο Μνημόνιο τον τελευταίο χρόνο με κορύφωση το 48ωρο του τρόμου στις 28 και 29 Ιούνη. Έχει επισημανθεί σ’ ένα βαθμό, έστω και μέσα από το διαστρεβλωτικό πρίσμα του πολύ βολικού αλλά εντελώς ανυπόστατου επιχειρήματος των «επεισοδίων» που άρθρωσε η πλειονότητα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Να μιλήσουμε φωτογραφικά κάπως, μέσα από στιγμιότυπα  δεν καταφέρνουν να περάσουν το άκαμπτο φίλτρο της δημόσιας συζήτησης.  Εκεί που το σπάσιμο ενός μαρμάρου έξω από το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετάνια μπορεί να αναδειχθεί σε μείζον ζήτημα, ενώ η απώλεια της ακοής ενός δημοσιογράφου, του Μανώλη Κυπραίου,  από τη βίαιη αντιμετώπιση της Αστυνομίας να παραμένει ένα αθέατο γεγονός.
Στιγμιότυπο Νο 1: Το βράδυ της Τετάρτης 29 Ιουνίου, ο απολογισμός έγραφε εκτός από τα σχεδόν 3000 χημικά που μετέτρεψαν το κέντρο της Αθήνας σε θάλαμο αερίων, εκατοντάδες τραυματίες, δεκάδες προσαγωγές και 18 συλλήψεις. Οι συλληφθέντες αφού τους απαγγέλθηκαν κατηγορίες με τη γνωστή μεθοδολογία του καρμπόν κατηγορητηρίου βασισμένου στις καταθέσεις μόνο των αστυνομικών που τους συνέλαβαν, αφέθηκαν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους. Όλοι εκτός από έναν στο οποίο επιβλήθηκε χρηματική εγγύηση ύψους 70.000 ευρώ, όσα δηλαδή ζητήθηκαν και από την Αικατερίνη Πελέκη , τη συμβολαιογράφο ενός από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της ελληνικής πολιτικής σκηνής , αυτό του Βατοπεδίου και σίγουρα πολύ περισσότερα από τις 15.000 ευρώ που κατέβαλλε ο Ανδρέας Δημόπουλος – εκ των οργανωτών του παράνομου στοιχήματος. Έτσι , λοιπόν επιχειρείται αφενός η οικονομική εξόντωση του διαδηλωτή και του οικείου του περιβάλλοντος και αφετέρου λειτουργεί παραδειγματικά στην κατεύθυνση της αποτροπής του κόσμο από τη συμμετοχή στις κινητοποιήσεις. Αφού δεν πέτυχαν το σκοπό τους τα δακρυγόνα, το ξύλο και οι συλλήψεις έπρεπε να ληφθούν οικονομικά μέτρα. Άσε που αποτελεί κι έναν τρόπο για να αυξηθούν τα έσοδα του κράτους. Οι μαθητευόμενοι μάγοι του Υπουργείου Οικονομικών θα μπορούσαν να τον ενσωματώσουν σε μια από τις επόμενες επικαιροποιήσεις του Μνημονίου.

Στιγμιότυπο Νο 2: Παρασκευή 8 Ιουλίου, στο Πολυτεχνείο γίνεται συναυλία οικονομικής ενίσχυσης στο αυτοδιαχειριζόμενο ραδιόφωνο 98FM. Κάποια στιγμή προκαλείται ένταση με την Αστυνομία , η οποία προχωρά στην καθιερωμένη πρακτική της ρίψης χημικών και ο κόσμος αρχίζει να αποχωρεί. Ο 22χρονος Χ.Κ. έκανε το ίδιο, μόνο που είχε την ατυχία στο δρόμο του να συναντήσει μια διμοιρία των ΜΑΤ, η οποία αφού τον ξυλοκόπησε άγρια στη συνέχεια τον συνέλαβε. Απ’ αυτή τη «συνάντηση» υπέστη σοβαρές σωματικές βλάβες όπως κάταγμα στο μέσο του κρανίου, βαθύ σκίσιμο του δέρματος στο κεφάλι, ένα σπασμένο δόντι, εκδορές στο πρόσωπο και τα αυτιά, κάταγμα στον αγκώνα και την ωμοπλάτη, βαθύ τραύμα στα πόδια, εξάρθρωση γονάτου, πολλαπλά και μεγάλης έντασης  χτυπήματα από γκλοπ στα πλευρά και την πλάτη, τα οποία προκάλεσαν νεφρική ανεπάρκεια. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, η ανακρίτρια όταν ολοκλήρωσε την ανακριτική διαδικασία ενόσω ο ίδιος νοσηλευόταν φρουρούμενος στο νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού , διέταξε την προφυλάκιση του.  Αυτή που δε βρέθηκε κανένας ανακριτής να διατάξει για τον Φόλκερ Γουνγκ, πρώην πρόεδρο της ελληνικής Siemens για μια υπόθεση που έχει χαρακτηριστεί από την Αμερικάνικη Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς ως «η μεγαλύτερη υπόθεση διαφθοράς στην ιστορία των παγκόσμιων αγορών».  Το έργο το χουμε ξαναδεί, με το παιδί με τα πράσινα παπούτσια, το Θοδωρή Ηλιόπουλο, το Μάριο Ζέρβα και αρκετούς ακόμα. Εξακολουθεί να μην είναι ευχάριστο.

Στιγμιότυπο Νο 3: Παρασκευή 15 Ιουλίου ο 27χρονος πακιστανός μετανάστης Μπαμπερ Χαν κρατούμενος υπό διοικητική απέλαση στα κρατητήρια του Ελληνικού παραπονιέται από το πρωί ότι νιώθει έντονους πόνους και από το ιατρείο του χορηγούν παυσίπονα. Αργότερα λιποθυμά και καλούν ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ χαρακτηρίζοντας το «ως περιστατικό λιποθυμίας». Όταν έφθασε το ασθενοφόρο ήταν ήδη νεκρός. Οι συγκρατούμενοι του διαμαρτύρονται χτυπώντας τα κάγκελα των κελιών για την εγκληματική αμέλεια. Εισβάλλουν τα ΜΑΤ, βγάζουν έξω 8 απ’ αυτούς τους οποίους κατονομάζουν πρωτεργάτες και τους ξυλοκοπούν δημοσίως. Στη συνέχεια οδηγούνται στο εισαγγελέα που τους απαγγέλει βαριές κατηγορίες όπως στάση κρατουμένων, απόπειρα απόδρασης, απόπειρα εμπρησμού κλπ. Business as usual. Ακόμα ένας μετανάστης χάνει τη ζωή του στα κολαστήρια της «ελληνικής δημοκρατίας». Οι ευθύνες στο αρχείο. Η αντίσταση των κρατουμένων σε δίκη. Την ίδια μέρα 40 άτομα με κράνη και κουκούλες, εξοπλισμένα με μαχαίρια και ρόπαλα επιτέθηκαν σε μετανάστες στο Νέο Κόσμο τραυματίζοντας σοβαρά 4 απ’ αυτούς. Οι αστυνομικοί όταν κατέφθασαν μετέφεραν τους αιμόφυρτους μετανάστες στο ΑΤ Νέου Κόσμου. Για παροχή πρώτων βοηθειών προφανώς! Εκεί η μοναδική ποινικά κολάσιμη πράξη που διαπίστωσαν ως προς τα γεγονότα ήταν ότι δύο από τους μετανάστες δεν είχαν χαρτιά με αποτέλεσμα ο πιο σοβαρά τραυματισμένος μετανάστης να νοσηλεύεται στον Ευαγγελισμό φρουρούμενος και με χειροπέδες. Τι να πρωτοκάνει και η Αστυνομία; Πόσους πολίτες να προστατέψει; Προστατεύει τους «συνδικαλιστές της ΕΘΕΛ», όχι όμως και τους μετανάστες. Αυτοί εξάλλου είναι καταδικασμένοι να μην εμπίπτουν καν στην κατηγορία του πολίτη.

Και ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Είναι μερικά μόνο περιστατικά, από τα πιο πρόσφατα και πλέον αόρατα , που οι διαφορετικές εμπειρίες και τα προσωπικά βιώματα της καταστολής συνθέτουν τη μεγάλη εικόνα της «επιλεκτικής δημοκρατίας». Τη μοναδική ίσως εκδοχή «δημοκρατίας» που συνάδει με την «επιλεκτική χρεοκοπία». Η υλοποίηση των ακραίων νεοφιλελεύθερων σχεδιασμών δεν προχωρά τόσο στη βάση της απόσπασης κοινωνικής συναίνεσης – την έχει απολέσει προ πολλού η κυβέρνηση – αλλά στη βάση της τρομοκρατίας. Η γραμμή είναι περικοπές παντού, σε μισθούς , συντάξεις, δημοκρατικά δικαιώματα. Η μηδενική ανοχή έχει ως υπόβαθρο τη μηδενική πολιτική και το Μνημόνιο της λιτότητας προϋποθέτει ένα «Μνημόνιο βίας και αίματος». Μ’ αυτή την έννοια οποιοδήποτε εγχείρημα αντίστασης και αμφισβήτησης πρέπει να στοχεύει στην ανατροπή. Συνολική τώρα, όχι επιλεκτική.

http://www.thepressproject.gr/theme.php?type=blog&id=5378